Tajemnice Paryskich Katakumb: Pod powierzchnią Paryża rozciągają się tajemnicze katakumby. Szacuje się, że w tych podziemiach spoczywają szczątki milionów mieszkańców miasta. Tlen się kończy, zasięgu brak, zaś od najbliższej cywilizacji kobiety oddzielają kilometry pokrytej śniegiem pustyni. Szansą na ratunek zdaje się być dokonanie rzeczy niemożliwych. Opisy filmu Pod powierzchnią (2020) - Przyrodnie siostry Ida i Tuva wybierają się na wspólne nurkowanie. Kiedy jedna z nich zostaje uwięziona pod Na ekranach naszych kin pojawił się właśnie debiut Marka Gajczaka "Pod powierzchnią". Ten psychologiczny i przepełniony erotyzmem obraz powstawał przy ogromnym Fast Money. Opuszczony dom nad jeziorem. Środek lata. Spotkanie przyjaciół, Piotra (Zbigniew Kaleta), Izy (Beata Kozikowska), Michała (Tomasz Karolak) i Ani (Magda Boczarska), byłoby zapewne jednym z wielu, gdyby nie głęboko skrywane namiętności. Każdy z nich na swój sposób przekona się, jak cienka jest granica między iluzją a rzeczywistością. A pod powierzchnią tej rzeczywistości odkryją świat, którego istnienia się nie spodziewali. Są filmy, które ogląda się z przyjemnością, niecierpliwie wyczekując kolejnych scen oraz zwrotów akcji. Są też takie, których oglądanie to męka, nuda, płacz i zgrzytanie zębów. Pod powierzchnią, w reżyserii Carolyn Miller, zdecydowanie bliżej do tej drugiej kategorii. Historia małżonków, którzy w ostatniej desperackiej próbie ratowania związku, postanawiają spędzić razem weekend w domku nad jeziorem. Po drodze potrącają motocyklistę i powodowani poczuciem winy proponują mu pomoc. Fabuła nie jest ani wymyślna, ani zaskakująca. Motyw nieznajomego, niszczącego romantyczne chwile i wprowadzającego zamęt, jest mocno ograny i sztampowy. Rozwinięcie wątków nie tylko nie zachwyca, ale wręcz nudzi i rozczarowuje widza oczekującego napięcia, typowego przecież składnika thrillera. Zamiast tego zaoferowano mu kilka zmiksowanych scen, które często pozują na bardzo poważne i straszne. Jednak nie tylko fabuła zawodzi: kamerzysta często skupia się na co najmniej dziwnych ujęciach, lubując się w pokazywaniu dzikiej przyrody w chwilach, kiedy obok dzieją się rzeczy ważne. Często także sposób, w jaki obserwujemy poszczególne sceny utrudnia odbiór i zniekształca obraz (warto dodać, iż to, co widzimy na ekranie niejednokrotnie trzęsie się, jak w filmach z serii Blair Witch Project). W filmie pojawia się również kilka reminiscencji, jednak wkomponowane je dość chaotycznie i niechlujnie. Zawiodłem się niestety także na grze aktorskiej. Postacie odgrywane przez Jasona Clarka i Lake Bell są niespójne, zachowują się nielogicznie, często toczą bezsensowne, urywane w pół słowa konwersacje histeryków. Dziwi także paranoiczny lęk, a jednocześnie zaufanie, jakie okazują w stosunku do motocyklisty Jacoba. Jednak są dwie rzeczy, które ratują tę produkcję od całkowitej katastrofy. Pierwsza to ostatnie 15 minut, kiedy atmosfera, jak na thriller przystało, gęstnieje, wychodzą na wierzch intrygi, podwójne dna z przeszłości oraz dawne porachunki, które trzeba wyrównać. Finał jest dość niespodziewany, niejednoznaczny i zaskakujący - szkoda, że taki poziom nie utrzymywał się przez pozostałą część filmu. Drugą zaś jest muzyka: dobrze dobrane instrumenty tworzą odpowiedni nastrój, pasujący do wydarzeń dziejących się na ekranie. Ogólnie rzecz biorąc, Pod powierzchnią to w osiemdziesięciu procentach słaby film obyczajowy z kilkoma nieudanymi próbami stworzenia atmosfery strachu i niepewności oraz nieporadną grą aktorów. Jednak końcówka, choć nie jest wybitna, łagodzi trochę ból zębów, z jakim przyszło mi się zmierzyć podczas seansu.

powtórka filmu pod powierzchnią